jueves, septiembre 01, 2005

Caminar...

"Caminante no hay camino, se hace camino al andar". Sabias palabras del poeta Machado, versionadas posteriormente por Serrat.

Cuando estas en la montaña huyes del mundanal ruido. Te encuentras fuera de la "civilización", fuera del sistema, sin prejuicios... la montaña trata a todos por igual. El tiempo no importa tanto, sólo tú y la naturaleza, como antaño (pero con Gore-Tex). Me encanta la sensación de libertad en la cima de una montaña, valoro la dureza y el sufrimiento que ayuda a evolucionar física y mentalmente, disfruto la soledad acompañada donde compartir tanto hablando como callando, me alegro cuando abrazo a mis compañeros al alcanzar nuestro objetivo...

La montaña enseña mucho. Enseña a que el camino no existe si no lo haces tú. Enseña a que cada paso te acerca más a tu objetivo. Enseña a que el camino es diferente para cada uno. Enseña a ayudar y dejarte ayudar, a apoyar y dejarte apoyar. Es una gigantesca y preciosa metáfora de lo que es la vida.

El futuro no existe, sólo el presente. El pasado existió y únicamente nos ha de servir para aprender, nunca para marcar. Lo que pasó no se puede retocar, no nos podemos lamentar por haber fallado a alguien, sólo nos ha de decir que la próxima vez no fallaré. Es una enciclopedia immensa de fácil aprendizaje. Usemos el pasado para mejorar nuestro presente creando un futuro esperanzador. Por otra parte, no podemos olvidar el pasado porque como reza en la entrada de Auschwitz: "El que olvida su pasado se arriesga a repetirlo".

Me gusta compartir con vosotros estas líneas y si hace que os planteéis cosas pues me alegro de ello. Gracias por estar ahí.

Petons i abraçades

Raül

1 comentario:

Anónimo dijo...

Un article fantàstic. On jo veig únicament bellesa natural i una oportunitat per estar amb els companys d'excursió tan vàlida com una quedada al bar, molta gent viu una experiència gairebé trascendental. Sabia que hi ha qui té un especial amor per la muntanya, però mai havia entès per què fins que he llegit aquestes linies. Ànims amb aquest blog.

Pau